Zondag 16 juli 2023 Het land van de Dodo 55 km 930 hm
Na een nacht in het vliegtuig van Parijs naar Mauritius krijg ik van Air Mauritius een ontbijtje. Het taaie broodje, croissant en pain au chocolat lijkt van de slechtste bakker van Frankrijk afkomstig. Maar ja, in het vliegtuig moet je geen hoge eisen stellen aan het eten.
Wat wel goed was dat we gisteren een kleine toilettas kregen met een afbeelding van de Dodo erop. Nadat 3 eeuwen geleden Nederlanders een tijd lang een basis hadden op dit eiland in de Indische Oceaan is de vogel door “ons” toedoen uitgestorven. Nu weet ik dat omdat tientallen jaren geleden er een reisprogramma was van Boudewijn Buch die naar dit soort afgelegen plekken ging.  Blijkbaar zijn ze na al die eeuwen de Dodo nog niet vergeten.

Met ruim een half uur vertraging landen we om 11.10 uur op Mauritius. Op het kleine vliegveld ben ik snel in de aankomsthal, waar ik aansluit bij de rij voor de douane. Niemand vertelt je dat je een formulier moet invullen. Ik heb gisteren online het “Mauritius All-in One Travel Digital Form” ingevuld en dat document staat op mijn telefoon. Nu ik verschillende mensen zie die een formulier gaan invullen of met een geprint formulier in de rij staan, vraag ik me af of ik nu wel goed handel. Na ruim een uur sta ik eindelijk bij de douane. Mijn Digital Form op mijn telefoon wordt goed bekeken. Ik kan alleen niet vertellen met welk vluchtnummer ik over een paar dagen weer het land zal verlaten. Van de KLM, waar ik mijn ticket heb gekocht, heeft de douanier nog nooit gehoord. Na wat hulp van zijn collega laat de douanier me toch het land in. Iets verderop is er nog de medische check. Hier kan men het formulier gewoon scannen en kan ik daarna meteen door lopen.


De bagage staat al om opgehaald te worden. In de aankomsthal staat iemand die taxi’s regelt. Even later kijkt een chauffeur verbaasd naar mijn fiets. Gelukkig moet hij van zijn baas me weg brengen. Ik heb thuis een extra kleine fietsdoos gemaakt. Deze doos past in mijn VW Polo. Als die doos in mijn Polo past, dan moet de doos toch ook in een grote taxi passen. De taxichauffeur vraagt zich af waarom ik naar zo’n afgelegen plek wil gaan. Nou gewoon, omdat het dicht bij het vliegveld is en betaalbaar.
Ik laat me afzetten bij de Gite de Acacias. De laatste nacht op Mauritius wil ik hier overnachten. Vandaag wil ik er alleen mijn fietsdoos achter laten. De gastvrouw vrtaagt of ik wat wil drinken. Nee, ik wil snel mijn fiets in orde maken. Ik heb een appartement gehuurd aan de andere kant van het eiland en zo midden in de winter is het vroeg donker. Bovendien is er van alles te zien. Ik wil dus zo snel mogelijk op de fiets stappen.

Na een paar smalle landweggetjes kom ik op geheel verlaten zandwegen door uitgestrekte suikerrietvelden. In de verte zie ik bergen in regenwolken hangen. Ik wil die bergen bergen over fietsen. Misschien kan ik er vandaag beter om heen fietsen. Ondertussen wordt de zandweg waarop ik fiets wel heel erg smal. Ik heb weinig zin om me door het suikerriet te moeten slaan om mijn weg te vervolgen. Ik verlaat mijn track op zoek naar asfaltwegen. De komende 10 kilometer probeer ik steeds de grotere wegen aan te houden.
Er staat een harde oostenwind in mijn rug. Ik fiets zo makkelijk de langzaam stijgende weg op. Op ongeveer 500 meter hoogte kom ik in een theeplantage. Van een collega heb ik gehoord dat ik naar een meertje op ongeveer 1 kilometer van de hoofdweg moet gaan. Daar kom ik op de prachtige La Route du Thé. Op het einde van het meertje is een restaurant. Het is er druk met toeristen. Het is een fraaie plek om iets te drinken, maar ik besluit toch om meteen door te fietsen. Door de vertraging van het vliegtuig en bij de douane heb ik op mijn eerste fietsdag toch een beetje haast.

Hoog in de bergen zijn alle wegen nat van de regen. Ik heb geluk dat de buien nmet weg trekken. Af en toe vallen er een paar druppels, maar niet meer dan dat. Op weg naar de op 700 meter hoogte gelegen Grand Basin wordt de weg steeds steiler. Zeven honderd meter stijgen zonder echte rustpauze voel ik in mijn benen op mijn eerste fietsdag van deze vakantie.
Het Grand Basin is een soort heilig meer met Hindoe-tempels op de oevers. Het ;ijkt hier alsof ik in India ben, Alhoewel de mensen zijn beleefder, dus misschien is Bali een betere vergelijking. De moskeeën op weg hier naar toe leken ook veel op moskeeën op Java en Kalimantan.
Bij een tempel langs het meer stop ik en loop ik naar de waterkant. Hier staan allemaal heilige beelden, waar mensen offers brengen. Het is een prachtige plek met een devote sfeer.

Verder in de bergen neem ik de afslag naar de Alexander Falls. Ik kom op een plaats met een indrukwekkend uitzicht over de bergen en de zee. De waterval is fraai maar moeilijk zichtbaar. Een man roept me en maakt een handgebaar dat ik moet komen. In India had ik altijd een hekel aan deze gebiedende gebaren. De man houdt vol en wijst naar iets in het struikgewas. Ik loop naar de man. Het blijkt dat er een aapje rond loopt. Dat is toch aardig van de man om me dat te laten zien.
Voor ik ga afdalen naar de oostkust stop ik bij Gorges View. Het wordt al laat en men is alle toeristenkraampjes langs het pad naar het uitzicht punt al aan het opruimen. Ik geniet even van het uitzicht en begin daarna aan de fraaie afdaling.
Bij de Charamel viewpoint stop ik nog een keer. De zon is al behoorlijk aan het zakken. Ik ben op een mooi tijdstip op deze fraaie plek. Een paar kilometer verder fiets ik een klein straatje in naar de kust. Op het einde van het straatje stop ik. Er staat geen bordje van het Sea View Studio die ik hier in La Gaulette heb geboekt. Achter een poort vraagt een man of ik “Wilbert” ben. Ja, dat ben ik. “Je bent komen fietsen”, zegt de man verbaasd. Hij laat me de Studio zien. Een slaapkamer met keuken van 6 bij 3 meter en een badkamer erachter.
Daarna wil de man me de tuin laten zien. Ik zie de zon onder gaan en zeg dat ik eerst mijn fototoestel er bij haal. “Opschieten”’, zegt de man, “de zon zakt al in de zee.” Wat een prachtige palmbomen staan aan de rand van de tuin met zicht op een eiland en in het zuiden Le Morne. Le Morne is een indrukwekkende 556 meter hoge monoliet met steile bergwanden die op een schiereiland staat.


In het donker wandel ik de straat uit. Ik moet langs een aantal vervelende agressieve honden. Als ik na 500 meter nog niets heb gezien om eten te halen, neem ik de eerste afslag naar de Coastal Road. Daar staat op de eerste kruising al een soort foodtruck maar dan zonder wielen. Ze hebben diverse roti, maar die zien er nogal dun uit voor een hele maaltijd. Als ik een hele maaltijd wil kunnen ze ook rijst bakken, een soort nasi dus. Samen met 2 roti met visvulling en een bakje rijst wandel ik weer terug naar mijn Studio. Eerst nog langs die vervelende honden en daarna lekker eten op mijn buitenterras aan zee.

Dinsdag 18 juli 2023 Point Diable 101 km 523 hm
Gisteren ben ik van de ene geweldige overnachtingsplaats naar de andere fraaie overnachtingsplaats gefietst. In de ochtend heb ik urenlang door de regen gefietst. In de regen heb ik het aparte Seven Colored Earth Geop
ark bezocht. Op het einde van de middag kwam ik hier in Grand Baie aan. Vanaf het balkon van mijn appartement kijk ik uit over een baai, terwijl achter de palmbomen zit op de eerste verdieping.
Als ik weg wil gaan komt de eigenaar eraan. Ik moet volgens hem nog betalen. Oh, ik dacht dat ik al betaald had. Nee, dus. Nou dan komt het goed uit dat ik nu alsnog kan betalen. De eigenaar wil dat ik mijn mail controleer. Ik wil gewoon betalen en verder op reis. Op aandringen van de eigenaar maak ik opnieuw verbinding met de wifi. Op mijn E-mail staat dat booking.com mijn betaling zal doorgeven aan het hotel. Volgens de eigenaar is dat onmogelijk. Nou ik wil gewoon betalen en verder.

De eigenaar begint nogmaals over mijn mail. Ik probeer mijn e-mail voor te lezen. Bij het tweede woord, dat is “betaling”, onderbreekt hij me steeds door boos “kan niet” of “onmogelijk” te roepen. Bij de vierde poging verhef ik mijn stem in een poging die ene zin voor te lezen. Dit wordt een rare discussie, terwijl ik al lang wil betalen, maar ik mag mijn mail niet verder voor lezen. De eigenaar is boos, ik heb mijn stem verheven in zijn hotel. Hij wil de politie bellen. Ik wil allang betalen, dus deze discussie gaat nergens over.
Een maal op weg blijft deze nare rare discussie nog lang malen in mijn hoofd.  Alsof ik weer in India ben, daar had ik ook soms van die rare communicatie-momenten.
De weg komt langs stranden van de noord- en de oostkust. Achter de stranden staan vaak bomen. Meestal zijn het geen palmbomen. Tussen de bomen door zie ik vaak de zee. Er staat een behoorlijke tegenwind., maar ik heb er gelukkig weinig last van. Er zijn genoeg bomen langs de weg. Een enkele keer fiets ik een stuk door suikerrietvelden. Het suikerriet is vaak 3 meter hoog, waardoor ik daar ook beschut ben voor de wind.

Op een paar plaatsen zie ik de resorts waar Mauritius om bekend staat. Daar staan wel steeds palmbomen langs de kust. In een fraaie baai maak ik foto vanaf een strand met wit zand van een resort met bergen op de achtergrond. Door heel Mauritius staan rare bergpieken. Het lijken overblijfselen van ingestorte vulkaankraters.
Rond de middag eet ik een broodje bij een Indiaas restaurant. Een uur later kom ik bij Point Diable. Dit is het meest oostelijke puntje op mijn route. Er staan een paar kanonnen. In een muur is een nisje met een christelijk tafereeltje waar een kaarsje brandt. Tot nu toe zag ik veel kleine altaars en gedenkplaatsen voor Hindoes staan. Maar nu zie ik dus iets katholieks.

Na Point Diable ben ik niet ver meer van het vliegveld. Voor het vliegveld staat een bord dat ik de snelweg op fiets. Bij het eerste stoplicht verlaat ik de snelweg en zoek ik een alternatieve route naar mijn B&B. Ik had waarschijnlijk ook verder kunnen fietsen op de snelweg, want een snelweg met stoplichten is natuurlijk geen echte snelweg.
Meteen na de afslag is er een eettentje. Ze hebben soep met balletjes. Een soort baksoi zoals ze die in Indonesië kennen. Ik mag de balletjes en momo’s die er liggen zelf uit zoeken. Er liggen gestoomde dingen met krab, kip, champions, vis, momo’s en geit. Op een gegeven moment vind ik mijn soepkom wel vol genoeg. Het smaakt heerlijk.
Een paar kilometer verder kom ik bij “mijn” B&B, waar ik 2 dagen geleden mijn fietsdoos heb achtergelaten. De B&B is een huis ergens op het platteland, midden tussen de suikerrietvelden. Ik heb er een prima kamer met terras en in de tuin neem ik eerst een duik in het zwembad.
Voor het avondeten stop ik mijn fiets terug in de fietsdoos en begin ik met het inpakken van mijn bagage voor de vliegreis van morgen. Daarna krijg ik op het terras achter het woonhuis een heerlijke maaltijd. Ik zit er samen met de gast in de kamer naast mijn maker. Het is een jonge vrouw op wereldreis. Samen hebben we een gezellige avond.

Na 4 nachten komt er een einde aan mijn rondrit door Mauritius. In de 2,5 dagen dat ik op het eiland was heb ik 260 kilometer met 2457 hoogtemeters gefietst. De eerste nacht heb ik in het vliegtuig geslapen en de andere 3 nachten waren in leuke studio, prachtig appartement en fraaie B&B. De gemiddelde prijs was €45,--. Naast de €135,-- voor de overnachtingen heb ik €110,-- uitgegeven. Daarvan was €20,-- voor de 2 taxiritten van en naar het vliegveld en €11,-- entree voor het Seven Colored Earth Geopark. Bijna €20,-- per dag voor eten en drinken is niet duur. Per dag heb ik €61,25 ter plaatse uitgegeven.
Het grootste deel van de kosten zijn echter de heen- en de terugreis vanuit Nederland. Hiervoor heb ik de kosten van de vliegtickets bij elkaar opgeteld. Dat is €2843,--. Hierin zitten ook de 4 toeslagen van in totaal €355,-- voor het meenemen van mijn fiets. Gedeeld door de 36 nachten van deze reis is dat € 78,79 per dag.